Romeinenbrief

Bij het uitvoerig bestuderen van de Romeinenbrief is mij opgevallen hoeveel rijkdommen er in gevonden kunnen worden. Dat geldt voor de gemeente van Jezus Christus, maar zeker ook voor de individuele gelovige. De brief is een fundament voor ons geloofsleven.

Paulus is een apostel van Jezus Christus. Hij is geroepen om het evangelie te brengen aan de heidenen. De twaalf apostelen hebben de volmacht, om op te treden en te spreken in de naam van Jezus. Zij hebben die volmacht van Jezus zelf ontvangen. Je zou kunnen zeggen: uit de eerste hand. Paulus spreekt als dertiende apostel eveneens met de volmacht van Jezus zelf. Opvallend is, dat alle apostelen joden zijn, ook Paulus. (eerst de jood...).

Paulus begint de brief met een uiteenzetting over wie hij is. De gemeente in Rome kent hem nog niet persoonlijk. Wie zegt hij dat hij is?

In deze les gaat het om een beschrijving van wat de heidenen van nature zijn. Wij zitten als het ware in de rechtszaal.

Paulus legt in dit gedeelte en in de rest van dit hoofdstuk een zwaar accent op het feit, dat we vanuit onszelf niet aan het oordeel kunnen ontkomen.

De vorige keer hebben we gesproken over de Joden die dachten vanuit hun voorkeurspositie gerechtvaardigd te kunnen worden. De eigengerechtigheid van de mens die denkt een streepje voor te hebben. Het Jood-zijn en het bezit van de wet op zich kan hen niet redden van het oordeel.

De brief aan de Romeinen is niet eenvoudig, maar hoe meer we in deze brief doorgraven, hoe meer rijkdommen we ontdekken en hoe beter we de samenhang tussen Oude en Nieuwe Testament gaan begrijpen.

In het voorgaande heeft Paulus de boodschap uitgedragen, dat alleen door het geloof in Jezus Christus redding mogelijk is. Nu begint hij met de vraag of wij dan door het geloof de wet buiten werking stellen.

In het voorgaande heeft Paulus de rechtvaardiging van God uit belicht. Nu gaat hij vooral in op de betekenis die de rechtvaardiging voor de mens heeft.

De noodzaak van de rechtvaardiging door Jezus Christus, waar het in de vorige les over ging, roept het besef op, dat wij door de val van de ene mens, Adam, in principe verloren zijn.

In de negen voorgaande lessen hebben wij het gehad over de rechtvaardiging. Niemand kan uit zichzelf aanspraak maken op die rechtvaardiging. Niet door besnijdenis. Niet door het feit dat je in een christelijk of joods gezin geboren bent. Niet door het houden van de wet. Het is louter en alleen Gods genade. Je zou kunnen zeggen: Het is Gods werk voor ons.

In het voorgaande is ons duidelijk geworden, dat wij niet meer hoeven te leven onder de heerschappij van de wet. Door de dood van Christus, met wie wij door de doop zijn begraven en opgestaan tot een nieuw leven, hebben wij een nieuw levensbeginsel gekregen.

In Les 7 heeft Paulus al benadrukt, dat zijn zondige natuur hem nog steeds parten speelt. Hij voelt zich zelfs een krijgsgevangene van de zonde die in zijn vleselijke natuur woont. Hij wil maar wat graag het goede doen, maar uit zichzelf gelukt hem dat niet. Dat kan alleen door de kracht van de Heilige Geest.

In hoofdstuk 8 van de Romeinenbrief geeft Paulus hoop op betere tijden. Een boodschap die de mensen van vandaag ook zeker zal aanspreken. Paulus wijst de christenen in Rome er op dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die ons te wachten staat.

In hoofdstuk 9 begint Paulus de gemeente te Rome deelgenoot te maken van het grote verdriet dat aan hem knaagt. Het verdriet om zijn volksgenoten met wie hij zich ook op godsdienstig vlak zo verbonden voelt.

Deze studie gaat over het laatste deel van ROMEINEN 9, maar moet worden gezien als een verlengstuk van de studie over de VERZEN 1-21 van dit hoofdstuk. In beide studies gaat het om de verkiezing van Israël, maar in het tweede deel krijgt deze verkiezing een andere wending.

In dit hoofdstuk begint Paulus met terug te grijpen op de eerste verzen van hoofdstuk 9, waarin hij zegt: Ik heb een grote smart en een voortdurend hartzeer. Want zelf zou ik wel wensen van Christus verbannen te zijn ten behoeve van mijn broeders.

In dit hoofdstuk gaat Paulus in op de vragen: “Heeft God zijn volk verstoten?” En: “Is Israël zo gestruikeld, dat zij wel vallen moest?” Hij toont aan dat God Israël niet als geheel verworpen heeft, zoals je uit ROMEINEN 10:16-21 zou kunnen concluderen. Integendeel.

Vanaf hoofdstuk 9 schreef Paulus over de plaats van Israël in het plan van God en over het geheimenis dat aan Paulus is geopenbaard: Het geheimenis namelijk, dat God de verharding van Israël ten goede heeft doen komen aan de Heidenen.

Het gaat in dit gedeelte om de levenshouding van de gelovige. Niet om nieuwe wetten aan de christenen op te leggen, maar om kenmerken van een nieuwe levenswandel; om het zichtbaar maken van het opstandingsleven. Het gaat om een leven vanuit de gezindheid van Christus. Niet plichtmatig, maar vanuit de volkomen toewijding aan God.

Wanneer Paulus schrijft over onze verhouding tot de overheid, dan sluit hij aan bij wat hij eerder heeft gezegd over de levenshouding van de gelovige. In deze bijbelstudie willen wij het onderwerp Christen en gezag wat meer uitdiepen en ook andere bijbelgedeelten daarbij betrekken.

Deze les is een vervolg op de vorige les waarin het accent lag op de houding van de christen ten aanzien van het gezag van de overheid.

 Er zijn in de gemeente van Christus verschillen in de wijze waarop christenen vorm geven aan hun leven uit het geloof. Dat komt onder meer tot uitdrukking in de verschillende normen die men hanteert.

Het gaat in het vervolg van de bespreking van dit hoofdstuk opnieuw om de uitwerking van de gezindheid van Christus. In mijn persoonlijke vrijheid moet ik rekening houden met de gevolgen die mijn gedrag heeft voor de ander.

In deze studie brengt Paulus nog eens een aantal belangrijke principes naar voren die hij voor een groot deel ook al eerder heeft besproken.

Dit hoofdstuk geeft ons niet veel nieuwe informatie. Paulus doet de groeten aan een groot aantal mensen te Rome. Enkele daarvan kennen wij uit andere bijbelgedeelten. De meeste zijn ons onbekend.

In de eerste elf hoofdstukken van de Romeinenbrief vinden we een bepaalde opbouw. De inhoud vormt een samenhangend geheel. De bedoeling van de brief wordt dan ook duidelijker wanneer men de inhoud in zijn totale verband leest.