Even na-zomeren

Zo daar ga ik dan nog even een dagje gezellig ontspannen naar het strand. Ik hebt de hectiek van het wegkomen en niets vergetend doorstaan en lig heerlijk in mijn gehuurde strandstoel met de gedachte; ‘Wie doet me wat’. En terwijl die gedachte langzaam dat ‘Zwitser leven’ gevoel geeft, pakken zich donkere wolken boven mijn hoofd samen.

“Van David. Ik zeg tegen mezelf: "Kom, prijs de Heer! Prijs de Heer met alles wat je hebt! Kom, prijs de Heer!" Ik wil niets vergeten van wat Hij voor mij heeft gedaan. Hij vergeeft alles wat ik verkeerd heb gedaan. Hij geneest al mijn ziekten. Hij redt mijn leven van de dood. Hij is altijd liefdevol en goed voor me” Psalm 103:1-4 BB.

O, wat zou ik nu graag even God willen zijn. Die sprak en alles gebeurde wat Hij Zich had voorgenomen.

Terwijl ik hier nog over lig te mijmeren, brengt de motregen me terug in de werkelijkheid van alle dag. Een herkenbaar gevoel van chagrijnigheid verdrijft de vrolijkheid uit mijn emoties.

Wel, dat was het dan en met een rothumeur begin ik in te pakken. Wegwezen hier, de dag die als een gebedsverhoring begon eindigt in een zekere vorm van boosheid, bah, wat een afgang. Dit soort momenten doet mijn geloofsleven geen goed.

Maar, zo bedenk ik me, geeft God dan een garantiecertificaat af als ik bid in de geest van; ‘Bidt en het zal mij gegeven worden’?

Beste mede ploegers, hoe herkenbaar is dit?

Thuis gekomen plof ik in mijn stoel en doe mijn best om weer grip op de werkelijkheid te krijgen. Ik dacht nog even terug aan gisteravond toen we de uitslag van onze contact avonden kregen. Het was voor mij een lastige avond geweest, ik had niet zo ‘mijn jaar’ gehad. Ik was veel verloren waardoor mijn wereldje enorm gekrompen was. Anderen waren nogal uitbundig geweest over hun samenvatting en gingen met een goed gevoel naar huis. En ik, ach soms moet je leren incasseren en geloven dat, ‘loslaten je ook los zal maken van je sores’.

Later sprak ik er met mijn goede vriend over en hij stelde vast dat het aan de omstandigheden lag en niet aan mij. Zijn kernvraag was, ‘Heb jij jezelf gemaakt’? Wat! Nee, dat niet, maar ik had sommige dingen wel anders kunnen doen. Maar, zo verzekerde me vriend, dat hebben we allemaal. We maken allemaal fouten het zit ons ook wel eens tegen. Dat laatste kon ik me moeilijk voorstellen. Maar goed, dat was mijn interpretatie op het leven. Wat fijn was aan het gesprek met mijn vriend, hij veroordeelde me niet, met als uitkomst dat ik weer iets positiever tegen het leven aankeek. De volgende zondag ging ik maar weer eens naar de kerk toe. Waar de preek over ging….

‘Zou God mij op het oog hebben gehad?’

 ‘Hoe zou God Zich hebben gevoeld toen Hij zag dat Zijn schepping helemaal aan stukken geslagen was. De aarde was een woestenij, duister en niet meer levensvatbaar. Zo begon de voorganger zijn toespraak, hij had me meteen te pakken.

Hoe pakte Hij, de Almachtige, dit aan. Raakte God in paniek bij het zien van zoveel ellende. Nee, heel geordend zette God alles op de plek waar het thuis hoorde. En zo ontstond er een nieuw leefgebied, vol rust en vrede een mooie tuin met een overvloed aan voedsel. Het was met recht een paradijs.

Alles wat God schiep moet Adam en Eva toch wel uitgelokt hebben om De Schepper te aanbidden. Zou het ons ook in een bijzondere verwondering gebracht hebben? We moeten begrijpen, zo ging de voorganger verder, dat God van het werk Zijner handen had gezegd, ‘Dat het zeer goed was’.

Wat zegt ons dit? Wat maakt dit in jou los? Het was of God me aankeek en vroeg, wat zeg jij hiervan? Ik zeer goed? Dat botste met alles wat ik als ‘leven’ ervaren had. Ik was toch dat mislukte jongetje. Nee, van oorsprong ben jij heel goed. Ik schrok uit mijn gepeins en hoorde nog net dat er gezegd werd, geloof je dat?

Leeft de volmaaktheid van de Schepper in jouw?

Dat was wel iets om over na te denken, ging het nu over de volmaaktheid van God in mij of; ‘dat ik volmaakt moest leven’. Na de kerkdienst maar eens een gesprek hebben met mijn vriend, hij wist zoveel over het geloof en kon het ook nog eens goed uitleggen. Nu maar goed luisteren naar de voorganger. Het ging over wie er regeerde in ons leven, is dit God of de satan. Als de zonde in ons heerst ben je geen vriend van God. Want zondigen doet je het doel missen wat God voor ons heeft weggelegd. Het leven in de zonde is een doelloos en een leeg leven. Dan leef je voor jezelf en kun je nooit echt gelukkig zijn.

Maar wat moet ik dan doen om gelukkig te worden, vroeg ik aan mijn vriend. Kijk zei hij, nu kom je dichter bij je doel. Om te veranderen heeft Jezus ons geholpen. Hij heeft een Offer gebracht voor al onze zonden wanneer je dit aanvaard in je leven is het ook voor jou volbracht. Ben ik dan volmaakt geworden, ja, was zijn antwoord, dan is het ook voor jou volbracht. Dan verlost God je van je eigen zondige leven en is Hij in je leven gekomen om daar een ‘Herscheppend’ werk te doen.

Tot slot, had de voorganger dit gevraagd; ‘Waarom zijn Jezus’ Woorden aan het kruis zo belangrijk? Beseffen wij wat de woorden “Het is volbracht” betekenen? Na een korte adempauze sprak hij; Nu kan Jezus werkelijk in je leven komen. Nu kan Hij in ons tot Zijn doel komen. Ik hoorde dat sommigen dit beaamden met een licht gemompel wat ik herkende als, ‘prijs de Heer’ en ‘dank U Jezus’. Heeft dit toegang tot je leven, je hart. Mag dit de zondigheid van jouw innerlijke leven verbreken en vernieuwen? Als dit zo is, dan leeft Gods doel in jou. Dan mag je je beseffen dat God je gewild heeft. Lees tot slot dit vers met aandacht, het is een bevestiging van wat we besproken hebben.

“Want al voordat Hij de wereld maakte, heeft Hij ons uitgekozen. Hij wilde dat we bij Hem zouden horen en dat we in Hem volmaakt zouden zijn. Hij houdt heel erg veel van ons” Efeziërs 1:4 BB.

Na de kerkdienst heb ik samen met mijn vriend nog lang gesproken en kon ik niet anders zeggen dat die boodschap goed was binnen gekomen.

Je ploeggenoot,

Fred IJzerman