stil

Enkelen die
het weten,
anderen zien
het niet, mijn
moede ogen
zonder tranen,
gebroken hoop,
intens verdriet.

Elia was op de vlucht omdat hij met de dood was bedreigd. Daar zat hij dan in een spelonk vertwijfeld na te denken, met een hoofd vol vragen en met een angstig hart. Hij voelde zich verlaten, moe en eenzaam. Hoe zou God hem uit deze situatie helpen? Hij wist het niet. Maar God zocht en vond hem en vroeg: ‘Elia, waarom zit je hier? Heb Ik je hiernaartoe gestuurd? Waarom heb je je verstopt? Waar ben je bang voor, Elia?’ En God zegt tegen hem: ‘kom uit je schuilplaats, uit je isolement en ga staan voor het aangezicht des Heren’.

Op weg naar Pasen. Je zult er vast al wel aan herinnerd zijn, is het niet via je christelijke verbondenheid dan wel via je brievenbus. Eerst de paaseitjes en dan volgt vanzelf de rest. Zo is iedereen zich bewust dat er iets gaat gebeuren en waar velen haast niet meer weten waar Pasen over gaat. Vraag je zo verschillende mensen dan kun je vaak antwoorden krijgen die een heel klein beetje waarheid bevatten. Het valt ook niet mee wanneer je geen enkele christelijke opvoeding hebt gehad om dit feest te begrijpen. Maar voor veel kerkgangers komt het Paasfeest toch ook wel steeds meer op de achtergrond te staan. Men heeft er niet zoveel meer mee en hoe jammer is dat. 

Dat laat duidelijk zien dat de essentie hiervan verloren gaat. Ondanks dat dit Feest toch een van de pijlers is van ons fundament. Want ontbreekt ons de kennis hiervan dan gaat er zoveel verloren van de kern van onze werkelijke christenheid. Nu zijn we niet meer of nog nauwelijks verbonden met het Verlossingswerk van Jezus Christus voor de gehele mensheid. De toeters en de bellen van paashazen, hazelaar takken rijk versiert met paas attributen, laat ons wel weten dat de paasdagen voor de deur staan maar de werkelijke betekenis gaat aan hun deur voorbij. Hoe jammer is dit?