hart

In Handelingen lezen we dat de discipelen moesten wachten op de vervulling met de heilige Geest, maar in gedachten liepen ze al vooruit in Gods heilsplan. Zij dachten aan een aards koninkrijk. Jezus ontkent hun vraag dan ook niet, gelukkig zal er straks een andere tijd aanbreken. Dan mogen we met Jezus regeren, samen met al de heiligen. Deze heerschappij zal haar volledigheid vinden, als Jezus terugkomt op aarde. Daarom zegt Hij ook tegen Zijn discipelen: “Het is niet jullie zaak om te weten wat de Vader in zijn macht heeft vastgesteld over de tijd en het ogenblik waarop deze gebeurtenissen zullen plaatsvinden.”

Wanneer je fan bent van een bepaalde schrijver dan ga je die schrijver langzamerhand kennen. De manier waarop iemand schrijft, vertelt iets over wie hij of zij is. Dat is met films zo en met zangers, dichters en schilders, enz. Zou het kunnen zijn dat dit met de Bijbel Gods Woord, ook zo is? Het kan haast niet te missen zijn voor wie de Bijbel met zijn hele wezen leest, zal Gods Adem gaan voelen in geest, ziel en lichaam. Elke bladzijde ademt Gods aanwezigheid uit. Bij elk verhaal is Hij betrokken. Die Adem van God is zo belangrijk voor het ontstaan, het tot leven komen van de mens. Zo is Gods Adem in al wat leeft aanwezig.

Vol zijn van Gods Woord.

Om maar met de deur in huis te vallen; ‘Hoe doe je dat’? Is het een kwestie van; ‘onder het woord komen’, zoals dit in sommige kerken gezegd wordt. Of elke dag maar gewoon een stuk uit de Bijbel lezen? Wat moet ik doen zodat het Woord van God in mij woont? Een cursus Bijbellezen voor gevorderden volgen?

Kan ik U nog wel ontvangen en wilt Gij nog wel ontmoeten?

Een kerkelijk liturgische kleur is paars. Een prachtige kleur wat mij doet beseffen om eens dieper na te denken over Advent. Het zegt mij; ‘Sta eens even stil’. ‘Kom eens even tot jezelf’. Maar dat is niet het hele verhaal. Advent wil ook zeggen; ‘Kom tot inkeer, zoek eens de stilte op, kun je nog ootmoedig en ernstig zijn’.

Of dompelen we ons onder in de jungle van het wereldse kerstgevoel. Hoewel dit voor sfeer, plezier en zelfgerichtheid zorgt, moet je je toch eens afvragen of ‘Paars en Glitter’ wel te vermengen zijn. En dan bedoel ik niet de sfeer van dit alles, maar wat er in je hart omgaat wanneer we stil staan in ootmoed voor de (nu nog lege) kribbe. Kunnen we ons nog bezinnen op wat wij lwerkelijk willen of kunnen vieren?