dienstbaarheid

Stel je het volgende voor: je komt thuis uit de kerk en één van je kinderen is er niet. Je zoekt overal, belt vrienden en familie op en kijkt op de speelplaats enz. Na lang zoeken kom je erachter dat je zoon nog in de kerk zit te praten met de dominee en ouderlingen over de diepere dingen van het leven. Je zou verbaasd staan en het maar raar en ongewoon vinden. Dat doet een kind van twaalf jaar toch niet? Het lijkt mij een rare gewaarwording. En het is dan ook niet zo verwonderlijk dat Jozef en Maria er ook niets van begrepen.

Over dit onderwerp bestaat een brede belangstelling. Door de loop der jaren zien we dat er veel gesproken is over de verbetering van de relatie tussen werkgever en werknemer. En dat is zeer nuttig. Maar welk succes er ook wordt behaald er blijft altijd een gespannen sfeer tussen die twee partijen bestaan. Is dit een gezamenlijk probleem van wederzijdse ontevredenheid? Laten we maar heel eerlijk zijn iedereen wil steeds meer. En zo staat de relatie tussen werknemer en werkgever voortdurend onder druk. Natuurlijk zijn er uitzonderingen en ik denk dat dit verschil zit in het feit, of je Christen bent. Wat is jouw houding in dit alles? En wie is je echte baas?

Hier zit ik! Dat weet je toch wel? Hoe vaak heeft zo, een dergelijke ontmoeting tussen mensen plaats? Omdat we er vaak zitten, denken we ergens recht op te hebben. Soms krijg je een boze blik wanneer je op ‘iemands’ plaats gaat zitten. De beste plaats dat willen we allemaal, en zeker bij een gratis optreden staan we dan al vroeg in de rij. Soms maken we aanspraak op iets wat van ons allemaal is. Dat zorgt dan voor de nodige confrontaties met soms een nare afloop.