Ploeggenoten

Een nieuw ontstaan, een nieuw begin van iets, een ander werk, relatie of een uiterlijke verandering daar kun je zo naar uit kijken. Maar kunnen we alles oplossen wat mensen willen? Met een hoop gesleutel aan je lijf kun je er dan wel anders uitzien, maar van binnen kom je altijd nog jezelf tegen. Maar nu, zo zeggen ze, zijn we in een andere fase terecht gekomen, de fase van de ‘genderdiversiteit’. Hierdoor denken we onszelf op die plek neer te zetten waar we willen staan. We zijn nu een ‘Het’, en daarbinnen kunnen we dan een mannelijke of een vrouwelijke, of een mix van beide persoon aannemen. En zie, de ‘Plastisch chirurgie’ is met ons en verricht het wonder van de metamorfose.

Stel u belt bij iemand aan en vraagt; ‘Ik ben op zoek naar Jezus’, kunt u mij helpen, welke reacties zou u krijgen?

Zou de eerste de beste u echt op weg helpen of sturen ze u gelijk door naar het ‘Leger Des Heils’ of een of andere kerk bij hun in de buurt? Misschien gooien ze de deur ook wel voor uw neus dicht, omdat ze u aanzien voor één of ander sekte lid. Het kan ook zijn dat u een kaartje in de handen geduwd krijgt met het adres van een psychiater.

Soms lees je iets waar je goed over moet nadenken. Daar hebben meer mensen last van, zo heb ik begrepen. Staat er een stukje in de krant dan kun je soms zien aan de reacties wie het wel en niet heeft begrepen. Een reactie is altijd een kopie van wat je denkt en wat je denkt is vaak een samenraapsel van je emoties of intelligentie, of van beide.

De vakanties zijn aangebroken, hoera eindelijk doen waar we zin in hebben. Dus gooien we ons moeten in de ijskast en laten de vrijheid los om lekker onszelf te zijn. Tja, je zou willen dat het zo ging maar - dat weten maar al te goed - dat vrijheid geen vrij-zijn is. We moeten nog van alles en wat dit is dat weten we best. Dat gehoorzaamheid hierin de sleutel is zal velen niet vreemd in de oren klinken. Want dat is te allen tijde de basis voor een goede samenleving en alles wat daar op gebouwd is. Maar gehoorzamen begint met luisteren en dat is ons aller struikelblok.

Zo daar ga ik dan nog even een dagje gezellig ontspannen naar het strand. Ik hebt de hectiek van het wegkomen en niets vergetend doorstaan en lig heerlijk in mijn gehuurde strandstoel met de gedachte; ‘Wie doet me wat’. En terwijl die gedachte langzaam dat ‘Zwitser leven’ gevoel geeft, pakken zich donkere wolken boven mijn hoofd samen.