Tags
slop
Gods kind
Eens gaf ik U mijn leven,
oprecht en overtuigd.
een kind, dat vol vertrouwen
zich voor zijn vader buigt …
Het volle licht wat ik toen zag,
ging over in een nieuwe dag.
Een rijkdom, niet te meten,
dat ik Gods kind mocht heten.
De jaren, zij vergingen.
ik groeide, viel, stond op.
Af en toe was ‘t op de berg,
en dan weer in het slop.
Maar God die mij geroepen had,
die nooit en nooit zijn kind vergat,
durfde ‘t met mij te wagen,
tot ’t einde van mijn dagen!
© Maria Riksten-Brouwer